We weten allemaal heel goed dat een van de belangrijkste aspecten van breedbandtechnologieën is dat ze kunnen worden aangepast aan de algemene toestand en basiskenmerken van de beschikbare infrastructuur. Onlangs gebruikte een in het VK gevestigd internetbedrijf echter Wet Sting om eenvoudig internet te bundelen met 3,5 Mbps.
Een van de belangrijkste aspecten van breedbandtechnologieën is dat ze kunnen worden aangepast aan de algemene toestand en basiskenmerken van de beschikbare infrastructuur. Het probleem is dat dit niet altijd in het voordeel is van de gebruiker, en wanneer zich een minimale storing voordoet, is het eerste symptoom snelheidsverlies.
De ADSL (Asymmetrische digitale abonneelijn) staat vooral bekend om dit gedrag en duidt op een oude grap die zou kunnen werken aan zoiets eenvoudigs als een nat touw. Adrian Kennard van leverancier Andrews & Arnold in het Verenigd Koninkrijk besloot die hypothese op de proef te stellen en behaalde betere resultaten dan verwacht.
Net als bij andere connectiviteitssystemen onderhoudt ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line) een complexe haat-liefdeverhouding met gebruikers. Aan de ene kant zijn er mensen die de stabiliteit en brede beschikbaarheid waarderen (dankzij de werking op de telefoon) lijnen), en dan vinden we degenen die elke paal binnen hun bereik in brand willen steken vanwege de onderbrekingen, de sneden en de lage snelheden.
Hoewel ik alle providers even verafschuw (er zijn genoeg redenen), is de waarheid dat ADSL-technologie (Asymmetric Digital Subscriber Line) degene was (en is) die me de minste problemen gaf. In de hoofden van veel experts is ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line) een bijna verouderde optie, maar het zou absurd zijn om de eenvoud ervan niet te waarderen. In feite suggereert een oude grap dat het zou kunnen werken met slechts een natte snaar.
Nu lijkt het echter waar te zijn. Zoals Adrian Kennard van de provider Andrews & Arnold in het Verenigd Koninkrijk publiceerde in zijn persoonlijke blog het experiment uitgevoerd door een van zijn technici.
Twee meter touw, een beetje zout water om het vochtig te houden, en het resultaat was een downlink met een snelheid van 3,55 megabits per seconde. De stroomopwaartse was slechts 67 kbps, en de geringste aanraking van de snaar zou de link kunnen verpesten, maar het punt is dat deze oude grap steviger was dan eerder werd gedacht. Dit experiment is natuurlijk niet het enige in zijn soort: tien jaar geleden slaagde iemand erin om met prikkeldraad een T1-lijn tot stand te brengen.
Het duurde niet lang voordat de grappen op het web verschenen. Sommige opmerkingen op Reddit geven aan dat de natte string-link zelfs beter werkt dan de technologie die beschikbaar is in bepaalde landelijke gebieden. Hoe 'geavanceerd' een land ook is, uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen connectiviteitsnachtmerries om te delen.
Dus, wat vind je hiervan? Deel eenvoudig al uw mening en gedachten in het commentaargedeelte hieronder.